Teki Edukacyjne Instytutu Pamięci Narodowej
Stosunki polsko - ukraińskie w latach 1939 - 1947
Warszawa 2002

Nacjonalista ukraiński dr Grzegorz Motyka wykształcony w Polsce zajmował stanowisko dyrektora IPN w Lublinie. W 2002 roku opracował pełne oszustwa propagandy nacjonalistów ukraińskich, antypolskie kłamliwe “Teki Edukacyjne”. Wieloletnie protesty i starania Organizacji Kresowych i Kombatanckich doprowadziły do odwołania go z tego stanowiska. 
Korzystając z usunięcia ze stanowiska ministra Romana Giertycha i objęcia tego ministerstwa przez ludzi nie dbających o patriotyczne wychowanie młodzieży, Grzegorz Motyka w ostatnim akordzie swojej działalności w IPN-ie rozesłał do szkół zakłamane teki na koszt IPN-u. Instytut Pamięci Narodowej nie ma uprawnień bezpośredniego ingerowania w programy nauczania w szkołach. Za to nadużycie prawa powinien odpowiadać przed sądem dr Grzegorz Motyka. Tymczasem został on nagrodzony i otrzymał posadę w tak zwanej “Polskiej Akademii Nauk", w której już działa Jewhen Mysyło. Polska Akademia Nauk już skompromitowała się wydając książkę Jewhena Mysyły “Akcja Wisła” zawierającą kłamliwe informacje o Operacji “Wisła”. Operacja “Wisła” została dokładnie opracowana w 88 numerze “Na Rubieży”.

Oto co zawierają “teki edukacyjne":

Wprowadzenie - okres 1918 - 1939. Dlaczego ten okres? Dlatego, że poprzedza on lata 1939 - 1947 w których “rozgorzał krwawy konflikt na ziemiach wschodnich II Rzeczypospolitej ... wywołujący żywe, emocjonalne reakcje" - tak w tekach Grzegorz Motyka nazywa ludobójstwo dokonane na ludności polskiej przez nacjonalistów ukraińskich, które znajduje uzasadnienie z poprzedzającej ten okres historii.
“Główną przyczyną ówczesnych nieporozumień był spór o granice. Część ukraińskich środowisk politycznych przez cały okres II Rzeczypospolitej dążyła do utworzenia niepodległego państwa, które swoim zasięgiem terytorialnym objąć miało ziemie uważane przez Polaków za własne" - Powstaje pytanie dlaczego ukraińscy nacjonaliści chcieli stworzyć niepodległą Ukrainę na ziemiach polskich, a nie na Ukrainie?
Czyżby zapomnieli, że to właśnie regularne wojska ukraińskie z armii austriackiej zostały wyparte po 22 dniach walki (1 - 22 listopada 1918 roku) ze Lwowa przez młodzież polską Orlęta Lwowskie, w czasie gdy miasto było pozbawione mężczyzn wysłanych przez Austrię na front włoski. W lipcu 1919 roku Wojsko Polskie wyparło za Zbrucz rozbite siły ukraińskie, jednak zanim to nastąpiło Ukraińcy dopuścili się hańby mordowania Polaków jeńców wojennych oraz ostrzelali misję wojskową angielską i francuską, która nie uznała roszczeń ukraińskich.
To rzekomo Polacy dopuścili się likwidacji powstającej państwowości ukraińskiej, tymczasem państwowość ukraińską na Ukrainie zlikwidowały siły bolszewickie, bowiem Szymon (Semeon) Petlura nie miał poparcia w narodzie. W zamian za pomoc Piłsudskiego w wojnie z bolszewikami Petlura według Grzegorza Motyki zrzekł się praw do “Galicji Wschodniej", czyli do Małopolski Wschodniej. Do (bardzo nielicznych) oddziałów ukraińskich (na ziemiach polskich, które Ukraińcy uważali za swoje) Petlura zmobilizował raptem 140 ochotników. Mimo to wojska Petlury walczyły u boku armii polskiej aż do końca wojny polsko - bolszewickiej.
Brak sił militarnych Szymona Petlury zdaniem Grzegorza Motyki nie ma żadnego wpływu na jego przegraną, to Piłsudski jest winien, złamał zobowiązania sojusznicze i podpisał traktat pokojowy z Rosją Radziecką (Sowiecką) w Rydze, a Rada Ambasadorów “Ligi Narodów" uznała polskie granice wschodnie.
W Polsce znalazło dach nad głową 5 mln Ukraińców.
>W 1929 roku powstała we Wiedniu Organizacja Ukraińskich Nacjonalistów, która uważała polskie ziemie wschodnie za polską okupację, a za swoich wrogów ZSRR i Polskę.< Tu można by postawić pytanie w jaki sposób walczyła OUN z Związkiem Socjalistycznych Republik Sowieckich, szczególnie w czasie wielkiego głodu na Ukrainie? Na to nie było jej stać, mogła tylko uprawiać terroryzm w Polsce, która otaczała tych bandytów swoją wielką tolerancją. Ofiarami terroryzmu był nie tylko minister Bronisław Pieracki, chociaż ostatnio propaganda ukraińskich nacjonalistów wymyśliła, że Pieracki nie był ich ofiarą, ale wśród ofiar byli też Ukraińcy lojalni wobec państwa polskiego.
“W praktyce Ukraińcy stali się obywatelami drugiej kategorii", wśród nich Stefan Bandera student Politechniki Lwowskiej i profesor Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie Panczyszyn ojciec terrorysty, który zamordował na ulicy profesora Jałowego.
Apologeta bandytyzmu ukraińskiego Ryszard Torzecki dopatruje się winy w polityce polskiej.
W opisie drugiej wojny światowej dr Grzegorz Motyka podaje liczbę żołnierzy ukraińskich walczących w armii polskiej na 106 - 112 tysięcy w milionowej armii, czyli około 11% z czego wynika, że na 16% Ukraińców w Polsce, 5% wyłamało się ze służby wojskowej. Dalej podana jest liczba około 8 tysięcy żołnierzy ukraińskich poległych na placu boju, wielu odznaczono - między innymi ppłk Pawło Szandruk otrzymał Krzyż Virtuti Militari. To odznaczenie jest bardzo wątpliwe, zostało nadane po wojnie z przyczyn politycznych przez gen. Władysława Andersa.
Dalej czytamy w tekach o deklaracjach lojalności złożonych przez wielu polityków ukraińskich, w tym posła Wasyla Mudrego. Wiemy z historii, że deklaracje te były bez pokrycia, zarówno komuniści jak i nacjonaliści ukraińscy dopuścili się do wielu zbrodni, chociaż jak napisał dr Grzegorz Motyka “nie przybrały masowego charakteru". W 1939 roku “w wojsku niemieckim znajdował się sześćsetosobowy legion ukraiński płka Romana Szuszki, ale nie brał udziału w walkach." To co on tam robił? Tego Grzegorz Motyka nie wyjaśnił.
W dalszym tekście zawarte jest prawidłowe sformułowanie, że były to ziemie tzw. “Zachodniej Ukrainy".
Liczba aresztowanych Polaków i wywiezionych na Sybir (około 173 tysiące) jest nieprawdziwa i mocno zaniżona, natomiast liczba 11.700 represjonowanych Ukraińców 10 lutego 1940 roku jest bez wątpienia znacznie zawyżona. Niezwykle sprytnie wciśniętym oszustwem jest informacja, że w końcu czerwca 1940 roku wywieziono 52.700 osób (nie Polaków) i byli to głównie tak zwani bieżeńcy, czyli Żydzi uciekający z obszarów okupowanych przez Niemców. Szatański wymysł Grzegorza Motyki, w którym IPN otumania młodzież polską. W maju 1941 roku z Zachodniej Ukrainy czyli z Małopolski Wschodniej i z Wołynia wywieziono jeszcze 11 tysięcy osób - większość z nich stanowili Ukraińcy (znowu nie Polacy).
I dalej czytamy rewelację: Polacy, Ukraińcy i Żydzi tworzyli organizacje podziemne! Niebywałe! Organizacje polskie były likwidowane w zarodku, organizacji żydowskich i ukraińskich nie było wcale, (OUN nie była w tym czasie organizacją podziemną) ani teraz, ani podczas wielkiego głodu na Ukrainie.
Ani słowa o działalności komunistów i nacjonalistów ukraińskich we współpracy z władzami sowieckimi podczas aresztowań Polaków. Aresztowania Ukraińców i Żydów należą do sporadycznych przypadków.
Kolejne oszustwo w tekach IPN dotyczy pomagania Armii Czerwonej przez żołnierzy Armii Krajowej w akcji “Burza". Ani 27. Wołyńskiej Dywizji Piechoty Armii Krajowej, ani żołnierzom AK we Lwowie nie zależało na pomaganiu Armii Czerwonej, a jedynie na zaakcentowaniu polskości tych ziem! i dlatego byli aresztowani.

*         *         *

Krótko wspomniany jest wewnętrzny konflikt między melnykowcami i banderowcami. Wyolbrzymiona jest walka OUN z komunistami w 1941 roku (w czasie wojny niemiecko - sowieckiej).
“30 czerwca 1941 roku banderowcy proklamowali we Lwowie powstanie niepodległego państwa ukraińskiego, na czele rządu stanął Jarosław Stećko". Po paru dniach Niemcy aresztowali samozwańczy rząd i osadzili jego członków razem z Stefanem Banderą w “obozie koncentracyjnym" w Sachsenhausen, gdzie żyli w luksusowych warunkach. Rzekomo Stefan Bandera spotkał się w więzieniu z Grotem Roweckim. Ten szczegół nie został odnotowany w opracowaniu Grzegorza Motyki.
Gen. Grot Rowecki został przez Niemców zamordowany, Stefan Bandera nie!
“Rozwiązano także spontanicznie powstałą ukraińską administrację i policję. Niemcy powołali następnie ukraińską policję pomocniczą i ukraińską administrację, ale już ściśle im podporządkowaną."
Decyzje Hitlera były wstrząsem dla ukraińskich narodowców, tzn. dla ukraińskich nacjonalistów (bo to nie to samo).
“Na początku 1943 roku Niemcy zaczęli formować galicyjską - a nie ukraińską - Dywizję SS “Galizien". Część działaczy melnykowskich zaangażowała się w jej tworzenie, widząc w niej zalążek przyszłych ukraińskich sił zbrojnych". Banderowcy rzekomo byli przeciwni i bojkotowali werbunek. Może to i prawda, był już zalążek przyszłych sił zbrojnych w postaci tzw. “Ukraińskiej Powstańczej Armii". Ale nieprawdą jest, że to Niemcy organizowali Dywizję SS “Galizien", organizowali ją Ukraińcy za zgodą Niemców, i była to ukraińska dywizja, złożona z ochotników ukraińskich, jedynie Niemcy nie zezwolili na umieszczenie w jej nazwie słowa “ukraińska".
Kolejnym oszustwem jest informacja jakoby: “W lutym 1943 roku banderowcy zdecydowali się na rozpoczęcie zakrojonych na szeroką skalę walk partyzanckich skierowanych jednocześnie przeciwko Niemcom, Sowietom i Polakom. Pierwszy *leśny* oddział OUN-B wyruszył do akcji w październiku 1942 roku na Polesiu i datę jego powstania przyjęło się uważać za początek Ukraińskiej Powstańczej Armii".
Cały ten akapit w całości mija się z prawdą. Po pierwsze ten oddział sformowany został nie przez banderowców, tylko przez bulbowców, walki partyzanckie z Niemcami i Sowietami są wydumane *z motyką na słońce*, a już walki z Polakami, którzy w tym czasie nie posiadali tu ani jednej jednostki wojskowej są całkowicie wyssane z palca. Administracja i policja w tym czasie była wyłącznie ukraińska i tej na pewno Ukraińska Powstańcza Armia nie atakowała. Natomiast kontyngenty ściągano przede wszystkim od Polaków i głównie Polaków, a rzadziej Ukraińców wywożono na roboty do Niemiec. Na temat jakoby nieformalnych układów niemiecko ukraińskich wypowiadał się w swoich insynuacjach Ryszard Torzecki, ale one jako domysły nie mogą być uważane za źródła historyczne. Do faktów należy posługiwanie się Ukraińcami przez Niemców do zwalczania polskiego podziemia.
“Po zajęciu w 1944 roku tzw. >Zachodniej Ukrainy< czyli Małopolski Wschodniej i zachodniego Wołynia przez Armię Czerwoną OUN - UPA, dysponująca około 30 tysiącami ludzi w >oddziałach partyzanckich<, przystąpiła do bezwzględnej walki z władzą komunistyczną ...", która dysponowała siłą wielu milionów żołnierzy sowieckich. Ta walka polegała na masowej ucieczce na zachód.
Począwszy od marca/kwietnia 1943 roku OUN - UPA przeprowadzała “antypolską akcję" (jak ją określano w dokumentach ukraińskich), aby zabezpieczyć się przed powtórzeniem scenariusza z 1918 roku, gdy wojna zakończy się klęską ZSRR (ZSRS) - według podjętej decyzji o usunięciu wszystkich Polaków zamieszkujących sporne ziemie, (sporne, a nie ukraińskie) dla uzyskania terenu czystego etnicznie. Rozpoczęło się masowe ludobójstwo ludności polskiej. Jest to sprawa oczywista, uwidoczniona w dokumentach polskich, sowieckich, niemieckich i ukraińskich, w relacjach setek osób ocalałych z pogromów, jak również w dokonanych ekshumacjach ofiar z miejsc zbrodni.
Dziwnym zbiegiem okoliczności w tekach znajdujemy potwierdzenie, że w podjęciu “antypolskiej akcji" nie mieli udziału ani Niemcy, ani Sowieci. I nawet oczyszczono Polaków z zarzutu bezpodstawnego zamordowania kilkuset przedstawicieli ukraińskiej społeczności w 1943 roku na Zamojszczyźnie, co >przynajmniej po części było odpowiedzią na poczynania banderowców, już po rozpoczęciu czystek na Wołyniu<. Nie podano jednak prawdziwego powodu, bowiem nie byli to niewinni przedstawiciele ukraińskiej społeczności, ale członkowie band UPA winni dokonanych zbrodni.
Dalej możemy dowiedzieć się, że nie wszyscy ukraińscy badacze podejmują ten problem otwarcie, niektórzy go przemilczają, a niektórzy jak Bohdan Zubenko gloryfikują.
Teraz przyszła kolej na największe oszustwo informacyjne: “Największą akcję przeprowadzono 11 lipca 1943 roku, kiedy to jednocześnie zaatakowano 167 miejscowości. Ukraińscy partyzanci postępowali bardzo okrutnie - niejednokrotnie wybijali całą ludność, nie szczędząc kobiet i dzieci. W lutym 1944 roku operacja rozpoczęła się w Galicji Wschodniej i do czerwca ogarnęła wszystkie powiaty w tym regionie".
Czy zbiorowe - masowe ludobójstwo można nazywać “akcją", a zbójów mordujących księży, kobiety i dzieci w kościele u stopni ołtarza “partyzantami"? Czy to Polacy zamiast nazwy Małopolska Wschodnia używają nazwy Galicja Wschodnia, która była prowincją austriacką i przestała istnieć w 1918 roku?
“Ludność polską ogarnęła panika. Uciekano do miast. ... Część uciekinierów Niemcy wywieźli na roboty do (Niemiec) III Rzeszy. Już po pierwszych rzeziach (nie akcjach!) dowództwo AK przystąpiło do organizowania samoobrony, Polacy nierzadko przeprowadzali także krwawe akcje odwetowe - na przykład w marcu 1944 roku w Sahryniu, czy w marcu 1945 roku w Pawłokomie - w których ginęły ukraińskie kobiety i dzieci. Faktów tych nie powinno się przemilczać. Niszczenia ukraińskich wsi nie da się wytłumaczyć >gorączką walki<. I choć liczba zabitych Polaków jest znacznie większa (wiarygodne szacunki mówią o śmierci 80 - 100 tysięcy Polaków i 15-20 tysięcy Ukraińców) to na pewno nie należy lekceważyć ukraińskiego bólu".
I znowu Grzegorz Motyka dopuścił się oszustwa. Liczba zamordowanych Polaków jest co najmniej dwukrotna, a Ukraińcy są prawie wyłącznie ofiarami ukraińskiej służby “bezpeky" OUN. Dowództwo AK nie tak szybko przystąpiło do organizowania samoobrony, minął prawie rok, akcje odwetowe były sporadyczne, a nie rzadkie. Ani w Sahryniu, gdzie było zgrupowanie szkoleniowe band UPA, ani w Pawłokomie nie zginęły kobiety i dzieci. Kobiety z dziećmi z Pawłokomy po wypędzeniu ze wsi udały się na skargę do NKWD i tam uzyskały zrozumienie dla sowieckiego odwetu na żołnierzach AK. Wsie ukraińskie paliły bandy UPA, a przytłaczająca większość ofiar ukraińskich padła z rąk banderowców, którzy zabijali również Ukraińców nieposłusznych rozkazom UPA.
Nie można lekceważyć ukraińskiego bólu!
Z kolejnego zdania dowiadujemy się, że Ukraińcy dążyli do “zablokowania korytarzy pomiędzy Lwowem a Przemyślem i Lublinem", byli bowiem świadomi siły polskiej we Lwowie, który był dla nich zbyt trudny do opanowania. Mogli sobie pozwolić do atakowania małych miasteczek, ale nigdy miasta.
Od czasu do czasu propaganda ukraińska raczy nas oszustwami o wstrzymywaniu “masowych antypolskich akcji", tak teraz czytamy o rozkazie Wasyla Sidora “Szelesta" dowódcy UPA w “Galicji Wschodniej". Wolno było atakować jedynie tych Polaków, którzy służyli w sowieckiej milicji pomocniczej (istriebitielnych batalionach). Zabrakło tu wyjaśnienia, że polskie “Istriebitielnyje Bataliony" służyły właśnie do obrony ludności polskiej mordowanej przez banderowców, bowiem rozkazy o wstrzymywaniu “masowych antypolskich akcji", docierały do “oddziałów" po kilku miesiącach według opracowania Grzegorza Motyki w tekach.
Grzegorz Motyka dopuścił się także oszustwa na temat rzekomego porozumienia i wspólnych akcji AK i UPA, które doprowadziły do ... ograniczenia liczby ofiar.

 Lata powojenne.

Opisz lat powojennych Grzegorz Motyka rozpoczął propagandą na temat wymiany ludności między ZSRS a Polską, sporadycznie opisał sytuację Polaków, użalając się nad losem Ukraińców. Przedstawiona została fałszywie działalność UPA, ani słowa o tym jak przymusowo rekrutowano “wojaków" do UPA, jak wyglądał terror stosowany wobec współrodaków, jak UPA paliła wioski ukraińskie na całym Podkarpaciu.
Prawdą jest, że bezkarność band UPA wynikała z wykorzystywania ich przez komunistyczną władzę do wiązania sił polskiego podziemia poakowskiego i NSZ, które zamiast walczyć z narzuconą Polsce władzą sowiecką, musiało bronić polskiej ludności mordowanej przez bandy UPA.
Kolejnym oszustwem w tekach jest powiązanie rzezi na Wołyniu z koniecznością przeprowadzenia operacji “Wisła", tak dla zamydlenia oczu. Otóż, gdy nowa władza uporała się w znacznym stopniu z polskim podziemiem, przypomniano sobie o polskiej ludności mordowanej w Bieszczadach przez bandy UPA. Jedynym sposobem zakończenia ludobójstwa na tym terenie było pozbawienie baz i zaplecza zaopatrzeniowego band UPA. W tekach dopuszczono się szczególnej hańby nazywając ludobójców “partyzantami". Grzegorz Motyka kwestionuje fakt, że Polacy byli ofiarami, że operacja “Wisła" była konieczna, że w czasie przesiedlenia żaden Ukrainiec nie został zamordowany przez żołnierzy polskich, a Ukraińcy zostali przesiedleni na tereny o wyższym stopniu rozwoju cywilizacyjnego.
Przemilczano w tekach, że operacją “Wisła" dowodził oficer przedwojennej Polski gen. Stefan Mossor. Nie służyłoby to kombinacjom politycznym, jakoby operacja “Wisła" służyła umacnianiu władzy komunistycznej nie tylko w Polsce, ale również w Czechosłowacji oraz pomogła do rozbicia UPA w ZSRS.
Na zakończenie Grzegorz Motyka oskarża Polaków, >że operacja (akcja) “Wisła" była nie tylko niemoralna, ale również niepotrzebna. Zaprzecza skutkom wynikłym z tej operacji, polegających na zakończeniu zbrodni ludobójstwa i w konkluzji podaje, że rację mieli ci, którzy od lat opowiadali się za jej potępieniem. Uchwała Senatu RP z 1990 roku oraz zainspirowany przez Jerzego Giedroycia list polskich intelektualistów i Deklaracja o przebaczeniu i pojednaniu prezydentów Polski i Ukrainy z 1997 roku zostały oparte na rzetelnej etycznej i historycznej analizie wydarzeń i nie są przykładami, jak przekonywali ich przeciwnicy, politycznej naiwności, ale śmiałego patrzenia w przyszłość.<
Oto widzimy jak rodziła się “poprawność polityczna", haniebne postępowanie Jerzego Giedroycia, głupota tak zwanych “polskich intelektualistów", haniebne potępienie “akcji Wisła" przez niektórych senatorów, przy częściowym składzie Senatu, pojednanie prezydentów, nie narodów, przebaczenie bez prośby o przebaczenie, bez przyznania się do winy i dzielenie win na Polaków i Ukraińców.

Słownik pojęć

Ten rozdział nie podpisany jest również dziełem Grzegorza Motyki, wynika to z powielanych od początku treści historycznych i stosowanego nazewnictwa.

 Akcja “Wisła"

Tak Grzegorz Motyka nazywa operację wojskową “Wisła", która trwała od 28 kwietnia do 31 lipca 1947 roku. Jednak jej celem nie było samo w sobie asymilowanie ludności ukraińskiej i zlikwidowanie ukraińskiego podziemia, ale zakończenie prowadzonego przez to “podziemie" ludobójstwa.

 Antypolska akcja OUN - UPA

Tak Grzegorz Motyka nazywa rzekomą “operację przeprowadzaną przez banderowską frakcję OUN i podległe jej oddziały partyzanckie UPA, mającą na celu usunięcie ludności polskiej z terenów uznawanych za rdzennie ukraińskie. ... Historycy toczą spór o to, czy celem ... było wypędzenie, czy wymordowanie Polaków ... zginęło około 80 - 100 tysięcy Polaków ... w dokumentach UPA, nazwano to >antypolską akcją<". W polskich dokumentach znajdują się dowody, że ofiar tych było co najmniej 200 tysięcy.

 Dywizja SS “Galizien"

W tym opisie Grzegorz Motyka namieszał ile się dało, wyjaśnił, że “Galizien" to znaczy po ukraińsku “Hałyczyna", za pewnie przez analogię niemiecki wyraz “mutter", to po ukraińsku “mutra", a po polsku “nakrętka". Ale Ukraińcy obywatele polscy mieli prawo do formowania niemieckiej jednostki SS, ponieważ to robili Francuzi, Holendrzy, Łotysze, Estończycy, Chorwaci i Białorusini. Dziwnym zbiegiem okoliczności nie wymienił tu Polaków, a zapomniał, że Białorusini służyli w polskiej Armii Krajowej.
W jaki sposób Ukraińcy widzieli w SS “Galizien" pierwszy krok do powstania niepodległego państwa ukraińskiego, tego Grzegorz Motyka nie wyjaśnił, z czego to miało wynikać. Czy może dlatego, że wymyślił, że SS to Strzelcy Siczowi? To na pewno nie wynikało z przysięgi na wierność Hitlerowi, pod niemieckim dowództwem gen. mjra Fritza Freitaga i jego szefa sztabu mjra Wolfa Heike.
Wie o tym, że w SS “Galizien" było kilka może pięć pułków policyjnych, ale to nie byli zbrodniarze, walczyli tylko z jakąś tam partyzantką, nikomu krzywdy nie zrobili. Faktycznie w czerwcu 1944 roku pod Brodami zostali rozbici w puch. Ale Huta Pieniacka to już nie ich sprawa, to zrobili Niemcy. Wspaniały fachowiec Grzegorz Motyka znawca przedmiotu nie czyta “Na Rubieży", nie zna geografii polskiej, umieścił Hutę Pieniacką na Wołyniu, gdy w rzeczywistości była ona w województwie tarnopolskim, powiat Brody i zginęło tam nie kilkuset mieszkańców, ale ponad tysiąc, a może nawet 1.300 osób, łącznie z osobami które schroniły się w polskiej Hucie Pieniackiej z okolicznych wsi. O innych zbrodniach SS “Galizien" Grzegorz Motyka nic nie wie, a może nie chce wiedzieć. Ukraińcy z SS „Galizien" uniknęli odpowiedzialności za dokonane zbrodnie. Ratował ich mianowany dowódcą Ukraińskiej Armii Narodowej gen. Pawło Szandruk z armii Symeona Petlury. Nie wiadomo co Pawło robił przez cały okres okupacji, gdzie ukrywał się kilka lat przed śmiercią z rąk UPA i NKWD? Śmierć groziła każdemu kto uchylał się od służby w UPA.

 Liczba ofiar konfliktu polsko - ukraińskiego

Grzegorz Motyka nie podał źródeł liczby ofiar „konfliktu“, zapomniał o wypowiedzi prezydenta Ukrainy Kuczmy, nie zna prac Wiktora Poliszczuka, nie czytał “Na Rubieży", ale podaje liczby niesprawdzone i nieprawdziwe. Również ukraińskie ofiary Służby Bezpeky OUN przypisuje Polakom. Pisząc te jawne oszustwa, uważa siebie za “poważnego" historyka.

 NKWD i Ministerstwo Bezpieczeństwa Publicznego

Pojęcia te powinny być znane powszechnie, jednak wsadzanie do jednego worka katów i ofiar tych instytucji jest nieporozumieniem.

 Organizacja Ukraińskich Nacjonalistów

Stanowczo cztery akapity to za mało dla historii, ale wystarczająco dużo by ukryć prawdziwą twarz zbrodni.
Nawet “dekalog nacjonalisty" został okrojony przez Grzegorza Motykę do czterech przykazań, bowiem treść dekalogu kompromituje nacjonalizm ukraiński, ale za to napisał o wydumanej walce z wszystkimi “zaborcami" ZSRR, Polską, Rumunią, Czechosłowacją, a później nawet z Niemcami. Natomiast mordowanie cywilnej bezbronnej ludności polskiej Grzegorz Motyka nazywa walką! Po zakończeniu wojny obie frakcje OUN banderowska i melnykowska działały na emigracji, ich siły były zbyt słabe, aby przeciwstawić się potędze sowieckiej.

 Ukraińska Powstańcza Armia

Dla sprawy stosunków polsko ukraińskich przekłamania historii UPA przez Grzegorza Motykę nie mają żadnego znaczenia. Nie ma ani słowa o założycielu tej “armii" Tarasie Bulbie (Borowciu). UPA nazywana jest partyzantką, która w latach 1943 - 1944 w ramach antypolskiej akcji “próbowała" usunąć siłą Polaków z ziem uznanych (przez nacjonalistów ukraińskich) za ukraińskie, co przerodziło się w masowe rzezie ludności cywilnej.
UPA miała działać na Ukrainie, ale nie działała. Rzekomo zwalczała administrację i siły policyjne, które były podzielone między Niemców i Ukraińców!
Na pewno schodziła z oczu partyzantce sowieckiej, a walki z Niemcami ograniczyły się do nielicznych starć. Do kompromitacji należy liczba “wojaków" w UPA w szczytowym okresie 30 tysięcy ludzi. Konsekwentnie ziemie polskie Grzegorz Motyka nazywa “Zachodnią Ukrainą".
Z 30 tysięcy w szczytowym okresie narosło ponad dwieście tysięcy, gdy wojska NKWD przeprowadziły 39.773 operacji przeciwko “partyzantom". Zabito 103.313 banderowców (jak dokładnie policzono - tego nie dało się ustalić podczas Powstania Warszawskiego). Oto jak dzielnie walczono o niepodległość Ukrainy. A jeszcze do tego jak dużo było ofiar wśród ludności cywilnej! Do zlikwidowania UPA posłużono się liczną siecią agentów i szeroko zakrojonymi działaniami prowokacyjnymi. Ale dzielna UPA walczyła aż do 1956 roku.
“Z polecenia szefa KGB gen. Aleksandra Szelepina zamordowano emigracyjnych przywódców OUN w 1957 roku Lwa Rebeta i 15 października 1959 roku Stepana Banderę". 

Biogramy

Do swojego opracowania Grzegorz Motyka wybrał następujące biogramy: Bandera Stepan, Bierut Bolesław, Gomułka Władysław, Klaczkiwśkyj Dmytro, Kocyłowski Josyf, Onyszkiewicz Mirosław, Pieracki Bronisław, Radkiewicz Stanisław, Rowecki Stefan, Staruch Jarosław, Stebelski Stepan, Stećko Jarosław, Sydor Wasyl, Szandruk Pawło, Szeptycki Andrzej, Szuchwycz Roman, Świerczewski Karol, Twardowski Bolesław.
Dobór biogramów ma służyć ukrytej propagandzie, ale mimo wielu oszustw i niedomówień w biogramach trudno dopatrzyć się jakiegoś celu. Zaskakuje pisownia nazwisk ukraińskich, niektóre pisane są w brzmieniu ukraińskim inne po polsku.
Dziwnym zbiegiem okoliczności zabrakło tu jeszcze kilku nacjonalistów ukraińskich Andrija Melnyka, Jewhena Konowalca, Mykoły Łebedia, biskupa Ślipyja i ks. Hryniocha oraz lojalnego wobec Polski biskupa stanisławowskiego Homyszyna.

“Tablica synchronistyczna"

Świat - Polacy - Ukraińcy - informacje tu wyszczególnione wybiórczo napisane są językiem sowieckiej propagandy, a treści nie odpowiadają prawdzie poza kilkoma wyjątkami, na przykład liczba ofiar w Janowej Dolinie jest prawdziwa, informacja o rzekomym zniszczeniu Pawłokomy i liczba ofiar ukraińskich mija się z prawdą. Nie ma informacji o sprzeciwie Ukraińców w sprawie dokonania ekshumacji w Pawłokomie dla ustalenia liczby ofiar, jak to miało miejsce w Ostrówkach i Woli Ostrowieckiej na Wołyniu. Całość nie obejmuje nawet części informacji o zbrodni ludobójstwa.

Wybór źródeł

Wybór pochodzi ze zbiorów Grzegorza Motyki. Napisany w 2002 roku nie zawiera żadnych informacji o zbieranej już przez 10 lat dokumentacji przez Stowarzyszenie Upamiętnienia Ofiar Zbrodni Ukraińskich Nacjonalistów dotyczącej zbrodni ludobójstwa dokonanej przez Organizację Ukraińskich Nacjonalistów i tzw. Ukraińską Powstańczą Armię. 
1. Relacja Antoniego Juniewicza - powiat Koszyrski. Opis tego powiatu znajduje się w numerach 30 i 67 “Na Rubieży”.
2. Depesza dowódcy AK gen. Tadeusza Bora Komorowskiego do Londynu na temat sytuacji na Wołyniu i w Małopolsce Wschodniej.
3. 1944 - Fragment broszury OUN.
4. Rozkaz nr 7/44 Głównego Prowidu OUN dotyczący działań przeciwko Polakom - rozkaz zawiera uwagę, aby nie mordować naprzód Polaków, a dopiero po zamordowaniu wzywać ich do opuszczenia ziemi.
5. Rozkaz dowódcy UPA na Pogórzu Przemyskim i w Bieszczadach mjra Wasyla Mizernego “Rena". (choć nie stosowany!)
6. Relacja Wasyla Soniaka o wymordowaniu 9 lipca 1946 roku ludności ukraińskiej wsi Terka w powiecie leskim przez żołnierzy z 36. komendantury WOP stacjonującej w Wołkowyi. Relacja wybitnie propagandowa, a liczby przedstawione w komentarzu Grzegorza Motyki zaniżone w stosunku do pomordowanych Polaków i zawyżone w stosunku do ofiar ukraińskich, bez podania ile ofiar ukraińskich padło z rąk ukraińskiej służby bezpeky.
7. Dokument opracowany przez “Eugeniusza" Misiło, nie sprawdzony.
8. Projekt organizacji akcji specjalnej “Wschód" taki ważny mimo, że nie był realizowany - opracowany przez “Eugeniusza" Misiło.
9. Relacja Jewhena Czubyńskiego z Hoszówki w powiecie brzozowskim - miał 6 lat, ale był już uświadomiony politycznie, Polacy już przedtem zrabowali im dobytek, a może byli to bandyci z UPA, którzy potrzebowali zaopatrzenia dla band?
10. Relacja Wołodymyra Kowalczuka urodzonego w 1938 roku z Woli Krzywieckiej w powiecie przemyskim, ten już nieco starszy pamięta, że zabrali z sobą zwierzęta (jak na fotografiach Na Rubieży z numeru 92 s.16). Pamięta też, że mieli ochronę Wojska Polskiego na wypadek ataku band UPA.
11. Relacje Mychajła Nazara urodzonego w 1914 roku w Wierzbicy w powiecie rawskim. On zrelacjonował, że siedział (zapewne niewinnie - bo tego nie napisał) w “Centralnym Obozie Pracy", (a nie w Obozie Koncentracyjnym jak piszą podobni Grzegorzowi Motyce) gdzie go bili na śniadanie, obiad i kolację za najmniejsze przewinienie i “człowiek wytrzymał". Bohdan Huk w tej relacji nie napisał, czy Mychajło Nazar dożył do czasu, kiedy można było się pochwalić przynależnością do band UPA i pobierać rentę z polskiego budżetu.

Na drodze do pojednania
Oświadczenia władz polskich i ukraińskich 

Nr 1 - 3 sierpnia 1990 roku - Warszawa - Uchwała Senatu Rzeczypospolitej Polskiej. Znana haniebna uchwała części senatorów opluwająca pamięć ofiar zbrodni ludobójstwa dokonanego przez OUN - UPA.
Nr 2 - 21 maja 1997 roku - Kijów - Wspólne oświadczenie prezydentów Rzeczypospolitej Polskiej i Ukrainy. O porozumieniu i pojednaniu - czyli jak się prezydenci Kwaśniewski i Kuczma pojednali, przekazując w niepamięć zbrodnie ukraińskich nacjonalistów, pozostawiając w pamięci jedynie “konflikty" na Wołyniu.
Nr 3 - 18 kwietnia 2002 roku - list prezydenta RP A. Kwaśniewskiego do uczestników “konferencji naukowej >stosunki polsko - ukraińskie 1939 - 1989" w Krasiczynie. Jeszcze jedno oszustwo na temat operacji “Wisła".

Historiografia polska i ukraińska dotycząca stosunków polsko - ukraińskich w latach 1939 - 1947 

W wstępie napisanym przez Grzegorza Motykę znajdujemy cały szereg tekstów pochodzących z propagandy ukraińskich nacjonalistów, jest tu “antypolska akcja OUN - UPA", “Galicja Wschodnia", fałszowanie źródeł historycznych przez Jana Gerharda i Edwarda Prusa, “zbrodnie popełniane na ludności ukraińskiej", pomijanie zbrodni dokonanych na ludności ukraińskiej przez “służby bezpeky" OUN, “konflikty wywołane przez OUN na Wołyniu", “przymusowe wysiedlenia Ukraińców" i ani słowa o wysiedlaniu Polaków, “wpojenie przekonania w Polaków, że niepodległa Ukraina z założenia musi być antypolska", “prowokacje NKWD i Niemców", a Ukraińcy nie są winni, bowiem za wszystko winę ponoszą Polacy!
Grzegorz Motyka do polskiej historiografii zalicza Władysława Filara, Ewę i Władysława Siemaszków, Jerzego Węgierskiego oraz cały szereg Ukraińców lub filoukraińców na przykład Bohdana Szkaradzińskiego, Tadeusza Olszańskiego i Ryszarda Torzeckiego. Edwarda Prusa pozbawia znaczenia naukowego, przypisując mu kontynuowanie błędów faktograficznych z PRL-u, bowiem nie umie sobie dać rady z nawałem informacji o dokonanych zbrodniach przez OUN - UPA w publikacjach Edwarda Prusa. Jeszcze gorzej przedstawia się bezradność Grzegorza Motyki wobec olbrzymiej pracy analitycznej Wiktora Poliszczuka, dlatego w swoich publikacjach ocenzurował nawet jego nazwisko.
Prezentowane fragmenty literatury polskiej:
1. Edward Prus, Atamania UPA, Tragedia Kresów, Warszawa 1988, s. 166-167.
2. Ryszard Torzecki, Polacy i Ukraińcy, Sprawa ukraińska w czasie drugiej wojny światowej na terenie II RP, Warszawa 1993, s. 260 - 261. Zdaniem GM książka ta jest uznawana za najlepszą pracę.
3. Tadeusz Andrzej Olszański, Historia Ukrainy XX w., Warszawa, s. 183 - 191.
4. Artur Bata, Bieszczady w ogniu, Rzeszów 1987, s. 206 - 208.
5. Tadeusz Andrzej Olszański, Walki polsko - ukraińskie 1943 - 1947, “Zeszyty Historyczne" Instytut Literacki, Paryż 1989, nr 90, s. 196 - 197. To było już w czasie antypolskiej działalności Jerzego Giedroycia.
6. Andrzej Żupański, Wstęp, Przed akcją “Wisła" był Wołyń, red. Władysław Filar, Warszawa 2000, s. 3 - 4. Już sam tytuł wyjaśnia, że to jest książka nieprawdziwa, gdyż Wołyń nie miał nic wspólnego z operacją wojskową “Wisła". Równie dobrze można powiedzieć przed drugą wojną światową były wojny napoleońskie, ale to nie ma żadnego sensu.
7. Grzegorz Motyka usiłuje przekonać nas, że jest Polakiem, mimo pisania w duchu nacjonalistów ukraińskich - artykuł dyskusyjny z przygotowywanej do druku książki pt.: Antypolska akcja OUN - UPA. Do dyskusji należy problem, czy w antypolskiej akcji OUN - UPA wymordowano Polaków na Wołyniu i w Galicji Wschodniej (czyli w Małopolsce Wschodniej) dlatego, że chciano ich wymordować, czy dlatego, że chciano ich wypędzić, ten problem nie osiągnął zgodności w pracach historyków polskich! Bandy UPA nazywane są partyzantką. Grzegorz Motyka nazywa polskie ziemie kresowe ziemiami ukraińskimi. W dalszym ciągu powtarzane są nieprawdziwe rozkazy “humanitarne" OUN, które nigdzie nie znalazły zastosowania. Grzegorz Motyka zaprzecza zbrodniom OUN - UPA w Bieszczadach i mydli oczy zbrodniami na Wołyniu. Enigmatycznie kończy stwierdzeniem że “żaden cel, nawet walka o niepodległość własnego państwa, nie może usprawiedliwiać zabijania niewinnych osób". Tylko, że z tego stwierdzenia nic nie wynika!
8. Grzegorz Motyka, O niektórych trudnościach badania konfliktu polsko - ukraińskiego w latach 1943 - 1947, “Kultura i Społeczeństwo" 1992, nr 4. Już użyte słowo “konflikt" mówi o nieprawdziwości tekstu, to słowo nie jest jednoznaczne ze słowem ludobójstwo.
Łącznie 18 stron.

Fragmenty literatury ukraińskiej 

W odróżnieniu od omawianej literatury polskiej 8 fragmentów literatury ukraińskiej zajmuje zaledwie nieco ponad dwie strony luźno pisane, a w treści znajduje się tu tylko kilka propagandowych informacji. Trzeba podkreślić przemilczenie najbardziej istotnych prac Wiktora Poliszczuka, które nie zawierają propagandy nacjonalistów ukraińskich, a ich ogrom przeraża propagandzistów z szeregów nacjonalistów ukraińskich.
Razem 64 strony

                                      Materiały dla ucznia

Jakby nie było dość oszustwa dołączono do tego 40 stron dla ucznia. Konia z rzędem temu, kto znajdzie takiego durnego ucznia, któryby chciał czytać te materiały.
W omówieniu zawartości pakietu czytamy, że został on przygotowany przez Oddziałowe Biuro Edukacji Publicznej Instytutu Pamięci Narodowej w Lublinie, to znaczy, że zapłaciliśmy z własnej kieszeni za te oszustwa antypolskiej propagandy opracowanej rzekomo przez ukraińskich i polskich historyków, chociaż właściwie polskich tu nie widać.
Wszystkie uwagi i spostrzeżenia prosimy nadsyłać pod adres: Oddziałowe Biuro Edukacji Publicznej Instytutu Pamięci Narodowej w Lublinie, 20-086 Lublin, ul. Szewska 2.
Tematy podzielone są na dwie lekcje! Znajdujemy tu materiał przedstawiony w części dla nauczyciela. W lekcji drugiej dowiadujemy się, że Ukraińcy musieli opuścić rodzinne strony, a Polacy? o Polakach nie ma ani słowa. Może brak mi tutaj informacji kiedy i skąd się wzięli Ukraińcy na polskiej ziemi, to byłoby ciekawsze.
W materiałach mamy groch z kapustą zarówno w fotografiach (16 stron), jak i mapkach, i strukturach organizacyjnych UPA, 27 WDP AK oraz operacji “Wisła". 
Z interesujących nas tematów jest wyrywkowe sprawozdanie - raport Biura Ziem Wschodnich Delegatury Rządu na Kraj, z zapisków wynika, że być może nie jest to oryginalny zapis, bowiem niektóre zwroty użyte w raporcie nie odpowiadają sposobowi pisania raportów polskich. 
Są tu załączone dwa afisze niemieckie: jeden dotyczy naboru ochotników do SS “Galizien", drugi zawiera ogłoszenie wykonania wyroku śmierci na bandytów ukraińskich za zamordowanie dwu Niemców oraz jeden afisz polski propagandowy nowej władzy na temat wysiedleń Polaków na zachód i Ukraińców na wschód do Ukraińskiej Republiki Radzieckiej. 

 Raport Biura Ziem Wschodnich Delegatury Rządu na Kraj

Ten raport - sprawozdanie zatytułowany jest: Wileńszczyzna i Nowogródczyzna, ale tylko 1 punkt dotyczy Wilna, znajduje się tu data 1 - 20 maja bez roku. Ni stąd ni zowąd pojawiają się dalsze punkty nie mające nic wspólnego z tytułem. Dokument znajduje się w Archiwum Wschodnim kolekcja Wojciecha Bukata. Czy jest prawdziwy - trudno się wypowiedzieć, należałoby przeprowadzić analizę. Z interesujących nas zagadnień jest tu częściowe zrzucenie winy za dokonane zbrodnie na Niemców. Jednak jak na tak krótki okres przedstawiono tu dostateczny dowód ogromu zbrodni band UPA.2. 

2. Zbrodnie ukraińskie.

Poniżej podajemy dalsze konkretne wypadki napadów band ukraińskich na ludność polską, wobec jednak trwającego nadal chaosu i trudności komunikacyjnych w Małopolsce Wschodniej wiadomości z terenu nadchodzą bardzo spóźnione i obecnie dopiero podać możemy wiele wypadków z marca i kwietnia 1944 roku.
Również dopiero obecnie załączamy dokładny opis rzezi, które miała miejsce w Podkamieniu.
Pow. kałuski. Dnia 10.IV. dwa równoczesne napady: Dołha /spalono 300 gospodarstw, plebanię i kościół; w plebanii spłonął proboszcz i 58 osób, we wsi zamordowano 64 osoby/ i Tomaszowce /spalono 470 gospodarstw i szkołę, kościół obrabowano i częściowo spalono, zginęły 43 osoby/ poza tym miały miejsce napady na Pawlikówkę /40 osób/, Bronowice /5/, Szerokie Pola /60. Donoszą, że w powiecie tym Ukraińcy dotychczas zamordowali 400 Polaków. Na Rubieży n-ry 29, 46 i 66.
Pow. rawski i lubaczowski. Dnia 20.IV. Rzeczki koło Rawy /30 osób/. Tego samego dnia w Rudce pod Brusnem /54/. W połowie kwietnia Łowcza /11/, Chodowańce /zamordowano proboszcza w bestialski sposób/. Na Rubieży n-ry 25, 27, 73 i 81
Pow. lwowski, gródecki i mościski. Dnia 12.IV. Miedziaki /19 osób/, 19.IV. Podciemne /22/ i Rakowiec / 3/, JameIna, Putiatyczne, Lubień Wielki, Majdan Janowski, Borki Dominikańskie, Rokitno, Żydatycze, Szczerzec. Na początku maja - Czyżyków /2/, Koropuszków /2/, 20.V. Pustomyty /6/. Na Rubieży n-ry 20, 40, 43, 46, 66 i 79.
Na tym terenie zaszedł też niesłychanie rzadki i wyjątkowy wypadek. W czasie pierwszego napadu na Rakowiec w pierwszych dniach kwietnia banda ukraińska wtargnęła do kościoła w czasie nabożeństwa i uprowadziła z sobą księdza rzymsko-katolickiego i kilkudziesięciu mężczyzn, natychmiast jednak po tym miejscowy ksiądz grecko-katolicki wraz z kilku chłopami Ukraińcami pojechali w ślad za bandą i wykupili porwanych. Na tle ogólnego postępowania duchowieństwa grecko-katolickiego i ludności ukraińskiej - postępek ten zwraca specjalną uwagę. W rezultacie jednak wszyscy ocaleni musieli wieś opuścić i wyjechać do miasta.
Pow. bóbrecki. Masowy charakter przybrały mordy na tym terenie dopiero w marcu. Dnia 7.III. Strzeliska Stare /10 osób zabitych, 120 wypędzono za wsi/, 8.III. Sokołówka i Chodyrkowce /kilkanaście osób/. Dnia 12.IV. był dokonany największy i najbardziej bestialski napad na czysto polską wieś Hucisko /85 powiązanych mężczyzn spędzono do stodoły, gdzie ich zamordowano w okrutny sposób, kilkanaście kobiet i dzieci żywcem rzucono do ognia/. W tym samym mniej więcej czasie miały miejsce napady na Hutę Szczerzecką /45/ i Hutę Suchodolską /23/. Na Rubieży n-ry 23, 37, 52, 66 i 81
Pow. Przemyślański. Dnia 14 i 15.IV. Rzędowice /31 osób/ i Tuczne /90/, 10.IV. Jasna /3/, 18.IV. Janczyn /3/, 26.IV. Gliniany /30 osób wraz z proboszczem/, Stanisłówka i Giblówka, 16.V. po raz trzeci Biała /25/, Połonica /10/, 30.V. Krosienko /1/, 26.V. Wyźniany /1/. Na Rubieży n-ry 20, 59 i 68.
Pow. samborski i turski. Dnia 3.V. przysiółek Oleksięta /15 osób, 30 gospodarstw/, tego samego dnia przys. Paprowszczyzna /17 os., 3 gosp./, 8.V. Olszanik /ludność uciekła/, 17.V. bandy próbowały napadów na przedmieścia Sambora - Powodową i Powtórnię. Dnia 21.V. Władypol /5/, 24.V. st.kol. Rychcice /1/, 29/30.V. Czaple /2/, Waniowice /3/. Na Rubieży n-ry 37, 38 i 74.
Pow. brzeżański. Dnia 4.IV. Kuropatniki /23/, Narajów /52/. Na Rubieży n-ry 16, 44, 45 i 53.
Pow. rudecki. Dnia 18.V. Malinów i Dubanowicze, dnia 12 .V. Milczyce /2/, 26.V. Komarno /1/. Na Rubieży n-ry 42 i 81.
Pow. złoczowski. Dnia 22.V. Biały Kamień /6/, Milatyn Nowy /2/. Na Rubieży n-ry 49, 54, 55, 63, 72, 73 i 77.
Pow. jaworowski. W pierwszych dniach kwietnia Zbadyń /30/, w połowie kwietnia Lubienie obok Wielkich Oczu, Sarny i Ożonita /ilość ofiar jeszcze nieznana/. Na Rubieży n-ry 17 i 46.
Pow. żydaczowski. Radziejów pod Mikołajowem objęty został planową akcją ukraińską: w nocy z 27 na 28.IV. wymordowano 1 rodzinę polską; 4.V. grupa młodych ludzi zamordowała buchaItera w młynie, b. sierżanta W.P. Następnie ta sama grupa rozpoczęła dalsze mordy, dotychczas podano nazwiska 11 zamordowanych, nie wiadomo jednak, czy cyfra ta obejmuje wszystkie ofiary. Sąsiednie miasteczko Rozdół również było terroryzowane przez grupę Ukraińców, ilość ofiar podają na 15. Na Rubieży n-ry 29 i 42.
Pow. stanisławowski. W nocy 19/20.IV. Pacyków /kilkanaście ofiar/, Pasieczna, Łysiec, Majdan, Wołczków, Lackie, Ciężowe, 19-21.IV. Olesiów i Pawełcz /20 osób/. Rejon stanisławowski 2.III. Tarnowica /2/, 7.III. Bednarów /39/ i Brzezina /26/, 22.III. Delatyn /1/. Na Rubieży n-ry 35, 50 i 68.
Pow. nadwórniański. Pasieczna /22 robotników z kopalni i jeszcze inne osoby/, 15/16.III. Sołotwina /12/, Głębokie k/Otynii, 20.III. Wołosów /15/, 22.III. Ksawerówka /12/, 12 .IV. Wojłów /30/. Na Rubieży n-ry 33/34.

 3. Pogróżki ukraińskie.

Stałą metodą band ukraińskich jest stosowanie pogróżek przez masowo rozrzucane i rozwieszane ulotki, nakazujące Polakom opuszczenie terenu i zapowiadające rzeź. Oto treść jednej z takich ulotek: “Nadszedł czas, że 40-milionowy naród ukraiński będzie miał swoją wolność. Walkę prowadzimy bez pardonu. Kto nie Ukrainiec na ukraińskiej ziemi - temu śmierć. Historycznym naszym wrogom - Polakom, Węgrom i Żydom - im wszystkim śmierć. Na Was wyrok śmierci zostanie wykonany do 7 dni”. Pod ulotką umieszczona jest pieczątka z trójzębem z podpisem “Sława Ukrainie -śmierć wrogom”.

 4. Blokada miast.

Nową metodą, którą obecnie zastosowały bandy ukraińskie, aby zmusić Polaków do opuszczania miast i miasteczek, w których się zgrupowali - jest blokada miast, mająca na celu odcięcie ich od dowozu żywności i zagłodzenie. Typowym przykładem są Brzeżany. W promieniu około 4 km miasto otoczone jest pierścieniem straży UPA, która nie dopuszcza tam chłopów z żywnością tak, że brak artykułów żywnościowych jest ogromny, a ceny ich wyśrubowane /kilo masła 800 zł, kilo chleba kilkadziesiąt zł./
W ogóle system ustawiania kordonów dla różnych celów jest coraz częściej używany przez Ukraińców. Obstawiają oni wsie, ostrzeliwują z lasów drogi, aby nie dopuścić do koncentracji ludności polskiej w mocniejszych ośrodkach, utrudnić wywiezienie mienia, uniemożliwić porozumienie się przez wyłapywanie łączników itp.

 5. Ukraińcy opuszczają polskie osiedla.

Aby mieć swobodę ruchów przy napadach, bandy ukraińskie nakazują usuwać się Ukraińcom z osad, w których wśród większości polskiej żyją mniejsze grupy ukraińskie, w ostatnich dniach kwietnia opuścili w ten sposób wszyscy Ukraińcy miejscowość Świrz w pow. rohatyńskim, w której Polacy stanowili zdecydowaną większość.

 Reakcja niemiecka na zbrodnie ukraińskie

1. Cele niemieckie.
W sytuacji, jaka się skutkiem rzezi, dokonywanych przez bandy ukraińskie na ludności polskiej, wytworzyła na terenie Małopolski Wschodniej - stosunek Niemców do band ukraińskich jest z punktu widzenia polskiego sprawą, wymagającą uwagi. Polityka niemiecka pod tym względem jest nad wyraz cyniczna. Niemcom zależy na wyniszczeniu i usunięciu elementu polskiego, to też bandy ukraińskie, dokonujące tego dzieła, nie tylko tolerują, ale je wspierają a nawet uzupełniają ich dzieło formacjami ukraińskimi, pozostającymi pod dowództwem niemieckim, a nawet formacjami czysto niemieckimi. Z chwilą jednak gdy element polski pozostanie już zlikwidowany, lub działalność band zaczyna być dokuczliwa dla administracji niemieckiej, przystępują do akcji represyjno -pacyfikacyjnej i likwidacji band ukraińskich. Tak było na Wołyniu i to samo zjawisko można była obserwować na terenie Małopolski Wschodniej od maja, kiedy już ogromne połacie zostały ogołocone z elementu polskiego.

2. SS - Dywizja morduje Polaków.
Do rejestru zbrodni, dokonanych na ludności polskiej przez ukraińskie oddziały SS - Schutzendivision - Galizien, pozostające pod dowództwem niemieckim przybyły dalsze. Oddziały te otoczyły i spaliły dwie wsie czysto polskie Budki Nieznanowskie w pow. kamioneckim i Pawłów koło Radziechowa. Do uciekających strzelano z karabinów maszynowych, rzucono w nich granatami ręcznymi itp. tak, że tylko niewielu ludzi, głównie mężczyzn udało się uratować.

 3. Formacje czysto niemieckie uzupełniają zbrodnie ukraińskie.
Hanaczów, który przeżył dwa głośne napady band ukraińskich, stał się przedmiotem ataku, dokonanego obecnie bezpośrednio już przez wojsko niemieckie.
Po spaleniu wsi w czasie napadu bandy ukraińskiej w dniu 8 kwietnia w Hanaczowie pozostało już tylko 150 - 200 młodych ludzi, którzy zgrupowali się w kilku pozostałych budynkach murowanych. W wyniku denuncjacji ukraińskiej, że w Hanaczowie znajduje się sowiecki oddział dywersyjny oraz żydzi, przyjechały do Hanaczowa dwie kompanie niemieckie SS oraz żandarmeria, które rozpoczęły ostrzeliwanie budynków, w których znajdowali się Polacy z dwu armatek. W wyniku walki, jaka się wówczas wywiązała uległ zupełnemu zniszczeniu kościół, klasztor i reszta ocalałych jeszcze z pożaru domów. Polacy straciwszy 1 zabitego i 3 rannych, zdołali się przebić i wycofać z Hanaczowa.
W ten sposób ostateczną likwidację Hanaczowa, której nie zdołały przeprowadzić bandy ukraińskie, dokonały niemieckie oddziały regularne.

 4. Rzeź w Podkamieniu
Obecnie dopiero dotarł do nas szczegółowy opis wypadków w Podkamieniu, które w swojej potworności należą do najbardziej tragicznych, a zarazem są jaskrawym przykładem współdziałania Niemców z bandami ukraińskimi, bez którego współdziałania w danym wypadku w Podkamieniu do rzezi w ogóle by nie doszło.
Banda ukraińska grasowała bezkarnie w Podkamieniu w ciągu całych 5 dni. Zjawiła się ona 10 marca w mieście, w którym kwaterował jeszcze wówczas oddział SS - dywizji - Galizien i dowództwo niemieckie. Niemcy na zjawienie się bandy w mieście nie zareagowali zupełnie, a zaraz następnego dnia oficerowie niemieccy i stacjonowany tam oddział SS - Dywizji - Galizien opuścili miasteczko. Banda UPA, której wyraźnie pozostawiono wolną rękę, ściągnęła nowe posiłki, a następnie otoczyła klasztor OO. Dominikanów, w którym skupiona była ludność polska, składająca się przeważnie z uchodźców z okolicznych popalonych wsi polskich. 
Bandyci zażądali wpuszczenie ich do klasztoru, czemu odmówiono. Przez cały dzień 11-go i do południa 12-go marca bandy ostrzeliwały klasztor, lecz Polacy, posiadając klika karabinów, byliby do ich wdarcia się do środka nie dopuścili.
Sytuacja zmieniła się dopiero około godziny 15-ej, kiedy pod Podkamieniem zjawił się oddział niemiecki, wracający z ekspedycji karnej. Dowódca tego oddziału wysłał posłańca do ludności polskiej, zgrupowanej w klasztorze, nakazując jej natychmiast klasztor opuścić pod groźbą bombardowania. Przerażona ludność zaczęła wychodzić za mury i od tej ... I to ma być historia ukraińskiej lojalności i ludobójstwa!