Miejska Rada Narodowa
w Jeleniej Górze

Po drugiej wojnie światowej w 1945 roku Polska wróciła na Dolny Śląsk. Już na początku XX wieku prof. Eugeniusz Romer badał archiwa wrocławskie przygotowując materiały dla konferencji pokojowej dotyczące polskości Dolnego Śląska. Stwierdził wtedy, że Niemcy nie zadawali sobie wiele trudu na zacieranie śladów polskości tej ziemi i tak Janowice nazwali Janowitz, a Łomnicę Lomnitz itd. W herbie Wrocławia pozostała litera „W”, mimo niemieckiego Breslau i łacińskiej nazwy Vratislavia. Tak samo Kościół Katolicki do 1821 roku na Dolnym Śląsku należał do archidiecezji w Gnieźnie po czym w wyniku starań pruskich powstała archidiecezja niemiecka we Wrocławiu. Jeszcze w 1804 roku w Berlinie została wydana i wydrukowana po polsku w drukarni Bogumiła Korna we Wrocławiu „Instrukcja dla Sołtysów Wiejskich na Szląsku i w Hrabstwie Glackim” (Kłodzku), bowiem żaden sołtys nie znał języka niemieckiego. W połowie XIX wieku biskup wrocławski Jakób Bogedain mówił chłopom śląskim: „módlcie się po polsku, to Pan Bóg będzie was lepiej rozumiał”.
Jelenia Góra wyszła zwycięsko z wojny, nie było tu żadnego śladu wojny, nie było uszczerbku w majątku miasta i okolicy. To też stała się miejscem wielkiego rabunku. Armia Sowiecka rabowała wszystko uważając to za mienie “trofiejne” – zdobyczne. Rabowano całe fabryki, demontując maszyny, bardzo często po prostu niszcząc je. Kpt. Franciszek Szubert po wyjściu z oflagu zorganizował z żołnierzy Wojska Polskiego straż fabryczną i uratował około pół setki fabryk papieru przed sowiecką grabieżą. Władze polskie rabowały wyposażenie biur i mieszkań dla zniszczonej Warszawy. Reszty dokonali prywatni „szabrownicy” wywożąc wszystko co dało się spieniężyć. Za kościołem pw. św. Erazma i Pankracego aż do ulicy Fortecznej było olbrzymie targowisko.
W tej sytuacji w 1945 roku powołano w Jeleniej Górze administrację państwową. Pierwszym starostą został st. sierż. Wojciech Tabaka, zadbano o organizację szkolnictwa polskiego oraz o komunikację kolejową i PKS. Na początku PKS dysponował jedynie wozami konnymi, które dostarczały głównie zaopatrzenie dla Warszawy, ale tak samo korzystali z nich liczni „szabrownicy”. Pierwsze samochody ciężarowe PKS otrzymał z demobilu wojskowego zarówno dla przewozu towarowego jak i pasażerskiego.
W 1946 roku została powołana Miejska Rada Narodowa. Według zachowanych dokumentów w Archiwum we Wrocławiu pierwsze zebranie organizacyjne odbyło się w dniu 29 kwietnia 1946. (W Rocznikach Jeleniogórskich podawana jest błędnie data 11 maja). Zebranie zagaił i przewodniczył obradom poseł do Krajowej Rady Narodowej Ob. Edward Bilski (sekretarz PPS w Jeleniej Górze). Obrady odbywały się w obecności Pełnomocnika Rządu na obwód 30 - Jelenia Góra miasto Ob. Kazimierza Grochulskiego (był to zięć Edwarda Osóbki Morawskiego - można się w tym dopatrywać przyczyny nazwy ulicy, obecnie Armii Krajowej). Sekretarzował bardzo dobrze St. Piwowar. Na dalszych posiedzeniach Rady od sierpnia równie dobrze protokołował Dominik Liborio, dzięki czemu możemy korzystać z obszernej dokumentacji wydarzeń. Skład Rady Narodowej powołany został według klucza partyjnego. W zebraniu uczestniczyły wszystkie delegacje poszczególnych partii i organizacji społecznych, wytypowane na członków Rady. W  protokole wykaz członków został zapisany w kolejności: nazwisko i imię, bez tytułów, z uwzględnieniem przynależności partyjnej lub organizacyjnej. Podany poniżej wykaz został uzupełniony tytułami na podstawie sprawozdań z obrad oraz zgodnie z tradycją polską imię napisane zostało przed nazwiskiem. W dalszym ciągu tekstu nie będzie powtarzana przynależność partyjna lub organizacyjna.

Z niewyjaśnionych przyczyn nie ma w składzie członków PSL Mikołajczyka. Polskie Stronnictwo Ludowe było jedyną partią mającą szerokie poparcie społeczeństwa polskiego. Widocznie już w 1946 roku było pod ścisłą kontrolą służb bezpieczeństwa. Nowa władza rozprawiła się z PSL-em przy pomocy służb specjalnych, oskarżając PSL o działania reakcyjne, w oparciu o podziemie antykomunistyczne (wtedy mówiło się antynarodowe). W Jeleniej Górze była siedziba sowieckiego NKWD i „polskiego” UB. W tych siedzibach ginęli bez śladu polscy patrioci. Ślad na cmentarzu pozostał wyłącznie po „utrwalaczach władzy ludowej”, których dosięgła „ręka sprawiedliwości”. Trzeba przypomnieć, że były to czasy znacznej aktywności Urzędu Bezpieczeństwa. Wielu patriotów polskich zaczęło znikać na ulicach. Istniejące obecnie PSL pod względem programowym nie ma nic wspólnego z partią Mikołajczyka.
W Jeleniej Górze było zarejestrowanych 40 organizacji: 21 Związków Zawodowych, między innymi Związek Zawodowy Pracowników Tramwajowych oraz Związek Zawodowy Muzyków, 8 różnych Związków m. in. Związek Harcerstwa Polskiego oraz Stowarzyszenie Kupców Polskich, następnie TPŻ, TPPR, PCK, TPD, Caritas oraz Cechy: Rzeźniczo - wędliniarski, Malarzy i lakierników, Fryzjerów, Piekarzy i Fotografów. W rejestrze nie figuruje YMCA, (założycielem i kierownikiem aż do rozwiązania był pan Baran, który w nieznanych okolicznościach zniknął z Jeleniej Góry). YMCA miała swoją siedzibę przy ul.Curie-Skłodowskiej. Nieznana jest przyczyna, dla której w rejestrze, wśród partii nie występuje Polskie Stronnictwo Ludowe. Następnie do MRN dokooptowano po 1 delegacie z różnych organizacji:
   23. Franciszek Szczepański, reprezentant organizacji spółdzielczych
   24. mjr Tadeusz Olszewski, reprezentant organizacji młodzieżowych, już stopień wojskowy wskazuje jaki to był młodzieżowiec
      25. Janina Grochulska, reprezentująca Opiekę Społeczną
      26. płk. Maurycy Kisielnicki, reprezentant Związku Uczestników Walk o Niepodległość i Demokrację
      27. vacat dla przedstawiciela wojska - służby czynnej
       28. Wojciech Leski, bezpartyjny reprezentant kupiectwa, niezwykle zasłużony w sprawach służby zdrowia w Jeleniej Górze
        29. prof. Stefan Górka, (był to prawdopodobnie profesor Uniwersytetu Stefana Batorego z Wilna)
reprezentujący naukę (PPS), który został przewodniczącym Powiatowej Rady Narodowej. Jego bardzo skromny grób znajduje się w zapomnieniu na głównej alei nieco niżej za kaplicą cmentarną
        30. Marian Godlewski, reprezentujący sztukę
        31. red. Stefan Trzciński, reprezentujący prasę - gdy przysłano zastrzeżenia co do uznania reprezentacji prasy, pozostał w Radzie jako zasłużony wybitny działacz społeczny
        32. Żyłowski, reprezentujący Związek Inwalidów

31 radnych wybrało prezydium Rady: pierwszym Przewodniczącym MRN w Jeleniej Górze został wybrany Konstanty Meglicki, wiceprzewodniczącym Józef Różański, członkami inż. Bogdan Tamar, płk. Ignacy Szpunar oraz Jan Dal, który został też wybrany na delegata do Wojewódzkiej Rady Narodowej we Wrocławiu.
W piśmie skierowanym do MRN, które podpisał Zastępca Pełnomocnika Rządu RP na Okręg Administracyjny Dolnego Śląska mgr Piotr Szymczyk, czytamy, że Pełnomocnik Rządu posiada uprawnienia do mianowania lub zatwierdzania burmistrzów i wiceburmistrzów, wynika stąd, że MRN mogła tylko wnioskować powoływanie.
Na posiedzeniu 11 maja 1946 roku powołano komisje MRN: finansowo – budżetową, oświatową, zdrowia i opieki społecznej, kontroli społecznej oraz osiedleńczej.
Na pięciu kolejnych posiedzeniach Prezydium Rady omawiało głównie dwa zagadnienia: Wysiedlanie Niemców oraz Głosowanie Ludowe - Referendum, potrzebę akcji propagandowej ze względu na słabe zainteresowanie społeczeństwa.
Na szóstym posiedzeniu, które odbyło się 3 lipca 1946 roku, wzięło udział 26 radnych. Przed posiedzeniem przez trzy dni były wyłożone protokoły do wglądu.
Tom - Kisielnicki złożył rezygnację, na jego miejsce wytypowano Józefa Nowaka, którego nie przyjęto ponieważ był pracownikiem administracji.
Omawiano dwie sprawy: referendum oraz uporządkowanie gospodarki lokalowej. Radny Mierzejewski zreferował sprawę uporządkowania gospodarki lokalowej i mieszkaniowej. Na wniosek dra praw Kozłowskiego podjęto uchwałę o publicznej gospodarce lokalami i kontroli najmu według 3 Dekretu z dnia 21 grudnia 1945 roku. Powołano Komisję w składzie: Kozłowski, Żyłowski, Trzciński, Mierzejewski, Wielgosz, Wieszczak i Brodacki do opracowania regulaminu działalności gospodarki mieszkaniowej i kontroli najmu, wydelegowano trzyosobową Komisję Lokalową do nadzoru czynności Urzędu Mieszkaniowego.
Red. Trzciński, zwrócił uwagę, że Prezydium MRN jest organem wykonawczym uchwał plenum Rady i nie może zmieniać uchwał. Różański złożył w proteście rezygnację z zajmowanego stanowiska, pozostając nadal na tym stanowisku.
Powołano Komisję regulaminową działania Rady w składzie: dr Kozłowski, dr Marchwicki, mgr Kozacki do opracowania regulaminu uprawnień i obowiązków Rady. Porozumiewano się w tej sprawie z innymi Radami, wszystkie działały w podobny sposób, tworząc od początku podstawy prawne swojej działalności.
Trzy interpelacje zgłoszone na posiedzeniu dotyczyły spraw mieszkaniowych. Wielu Niemców uciekając przed sowiecką armią pozostawiło swe domy z całym dobytkiem. Również wysiedlani Niemcy mieli ograniczoną możliwość zabierania dobytku. Był to wtedy jeden z głównych problemów, mieszkania były poważnym źródłem dochodów urzędników miejskich, którzy za łapówki sprzedawali je z pełnym wyposażeniem. Nabywcami byli szabrownicy, często kupujący po kilka mieszkań, a nawet domów jednocześnie, zajmując się sprzedażą „na pniu" lub wywożeniem do centralnej Polski wszelkiego dobra, gdzie po zniszczeniach wojennych był nieograniczony zbyt. Również z urzędu wywożono dobro publiczne z muzeum, fortepiany i pianina, w Matejkowicach odnaleziono zrabowane w Polsce obrazy Matejki. Przybywający ze wschodu wysiedleńcy zastawali na ogół już puste mieszkania, które odkupowali od pierwszych „właścicieli" lub dalszych pośredników.
Wojciech Leski postulował zlikwidowanie „czarnego rynku" i „dzikiego handlu" przy ul. Jeleniej, wyznaczenie miejsca na targowisko oraz ustalenie dwu dni targowych. W uzasadnieniu mówił, że handel uliczny oparty jest na kradzieży na terenie miasta. Okradano nie tylko Niemców, ale również Polaków. Świadczy to o pełnym rozeznaniu radnych w sytuacji miasta i ich troski o normalizację życia mieszkańców.
Dr Marchwicki przewodniczący Komisji Zdrowia i Opieki Społecznej, mówił o epidemii choroby wśród repatriantów. Sprawa nie dotyczyła repatriantów, lecz wysiedleńców ze wschodu wyniszczonych fizycznie, wygłodzonych w „dobrobycie" Związku Sowieckiego.
WRN poinformowała MRN, że Rada ma prawo maksymalnie do 40 radnych, z obowiązkowym zachowaniem 3 vacatów, dla nieprzewidzianych kandydatów.
W związku z powyższym dokooptowano 5 osób, zupełnie nie wiadomo na jakich podstawach:

1. Marian Lizak PPR pierwszy sekretarz KM
2. Leon Marcinkowski Cechy Rzemieślnicze
3. Walerian Kryszak Stowarzyszenie Kupców
4. Józef Ludwig Związek b. Więźniów Politycznych
5. Aleksandra Marchwicka Liga Kobiet

W obsadzie Rady Miejskiej proponowano jedno miejsce zarezerwować dla Związku Samopomocy Chłopskiej oraz jedno dla Związku Harcerstwa Polskiego, uzasadniając, że ZHP to organizacja młodzieżowa najsilniej zorganizowana i czynna, a w Jeleniej Górze jest siedziba Komendy Chorągwi Harcerskiej na Okręg Dolnego Śląska, która powinna mieć swojego przedstawiciela w MRN. Świadczy to o dużym patriotyzmie radnych, również z PPR-u, nie skażonych jeszcze wpływami ze wschodu, czego nie można powiedzieć o radnych miejskich obecnie działających, dla których patriotyzm jest pojęciem koniunkturalnym. Opinia radnych o Chorągwi Harcerskiej nie była bezpodstawna. Działalność Hufca Harcerek i dwu Hufców Harcerzy była wszędzie widoczna.
Kiedy w mieście słyszysz hałas, Nie pytaj co za przyczyna, To na pewno maszeruje, Dwudziesta druga drużyna. Czuj czuwaj, czuj czuwaj...
Wychowywani w tradycjach Orląt Lwowskich i Szarych Szeregów organizowali na terenie Jeleniej Góry manifestacje i akcje patriotyczne, w duchu poparcia dla Stanisława Mikołajczyka. Związek Harcerstwa Polskiego istniał do 1949 roku, ostatecznie zniszczony przez służbę bezpieczeństwa, jednak do wyłonienia przedstawiciela ZHP do Rady nigdy nie doszło, a wkrótce UB aresztowało Komendanta Chorągwi (dh. hcm. Kazimierza Sobolewskiego) oraz obu Komendantów Hufców Harcerzy w Jeleniej Górze (dh. hcm. Markiewicza i dh. hcm. Mariana Nawracałę). Zniszczone przez służby bezpieczeństwa Harcerstwo Polskie, mimo licznych prób, nigdy się nie odrodziło.
18 lipca 1946 roku Prezydium Dolnośląskiej Wojewódzkiej Rady Narodowej we Wrocławiu zatwierdziło likwidację handlu ulicznego. Mimo to handel na ulicy Jeleniej jeszcze długo nie został zlikwidowany.
Liczna korespondencja między MRN i WRN świadczy o wzajemnych nieporozumieniach i trudnościach w zatwierdzeniu składu Rady w Jeleniej Górze. Przy tej okazji ujawniły się nieporozumienia między PPS-em i PPR-em.
21 lipca 1946 roku Prezydium WRN we Wrocławiu przyjęło do „aprobującej wiadomości" skład MRN w Jeleniej Górze.
Na szczególną uwagę zasługuje akcja polityczna MRN wyrażona w „apelu", który został odczytany przez red. Trzcińskiego: „Miejska Rada Narodowa w Jeleniej Górze zgromadzona w najbliższym sąsiedztwie Narodu Serbów Łużyckich, ostatniego Narodu Słowiańskiego, pozostającego w niewoli niemieckiej, śle bratniemu Narodowi Łużyckiemu wyrazy najlepszych pozdrowień i życzy jak najszybszego wyzwolenia spod jarzma niemieckiego imperializmu. Miejska Rada Narodowa w Jeleniej Górze zwraca się jednocześnie z gorącym apelem do Krajowej Rady Narodowej w Warszawie i Terenowych Rad Narodowych w całej Polsce o oddziaływanie na Rząd Polski celem uznania przez Rząd Polski Łużyckiego Komitetu Narodowego w Budziszynie za oficjalne przedstawicielstwo Narodu Łużyckiego oraz o poruszenie przez Rząd Polski sprawy Łużyc na terenie międzynarodowym przez postawienie jej w Organizacji Narodów Zjednoczonych i poparcie dążeń Łużyczan na Konferencji Pokojowej w Paryżu. Udzielenie wolności Narodowi Łużyckiemu stanowić będzie najlepszy dowód, że głoszone obecnie hasła wolności międzynarodowej oraz zasady Karty Atlantyckiej o samostanowieniu narodów nie są jedynie frazesami politycznymi, a mają swój cel prawdziwe ugruntowanie w Europie na długie lata pokoju i wolności."
W uzasadnieniu słuszności apelu inż. Tamar powiedział: „stwierdzam, iż Niemcy znów podnoszą głowy i czynią próby podważenia porozumienia między Narodami, wnoszę w imieniu PPR przyjęcia rezolucji i bezzwłocznego rozesłania do wskazanych osób.”
„Apel" Łużycki wysłany został do Jana Czyża Prezydenta ŁKN w Budziszynie oraz do dra Pawła Czyża przedstawiciela ŁKN w Warszawie, ponadto otrzymali tekst apelu: Polski Ruch Obrony Łużyc, (był taki w Poznaniu - Wały Zygmunta Starego 2/3), KRN w Warszawie, WRN we Wrocławiu oraz Rady Narodowe Dolnego Śląska.
Był to piękny apel, pomijając nowomowę w postaci imperializmu, świadczący o prawdziwym zaangażowaniu politycznym radnych. Należy stwierdzić, że politykę prowadził stalin (nazwisko to należy pisać tak samo jak hitler, małymi literami), który miał w planie utworzenie swojego państwa buforowego w postaci Niemieckiej Republiki Demokratycznej, należącego do jego imperium, a więc państwa „nie imperialistycznego" i Naród Łużycki całkowicie go nie interesował, a do Konferencji Pokojowej w Paryżu nigdy nie doszło. Karta Atlantycka i samostanowienie narodów Europy Wschodniej przez pół wieku były fikcją.
Jeleniogórski Zarząd Miejski nie subwencjonował Teatru Dolnośląskiego z tymczasową siedzibą w Jeleniej Córze, raz tylko w sierpniu 1945 roku wsparł Teatr kwotą 10.000 złotych.
Do obrad MRN wpłynęła sprawa zwolnienia od podatku „Ob. Ćwiklińskiej Mieczysławy" z poparciem Michała Rusinka, który był Dyrektorem Departamentu Teatru Ministerstwa Kultury i Sztuki. Teatr Miejski we Wrocławiu wystawiał w Jeleniej Górze SKIZ Gabrieli Zapolskiej. Pisma w sprawie zwolnienia od podatku podpisywali w imieniu Dyrekcji Wojewódzkiego Teatru Dolnośląskiego w Jeleniej Górze, por. Nowicki oraz kpt. Jerzy Walden (2.VIII.1946). Spowodowało to kontrolę Komisji Społecznej MRN zaniepokojonej, że teatrem zajmują się zawodowi wojskowi, bez jakiejkolwiek odpowiedzialności, mający na sumieniu liczne nadużycia finansowe, proszono o przedstawienie upoważnień i umów, w oparciu o konwencję ZASP dotyczącą prowadzenia teatru. Odpowiedź była jednoznaczna. Kontrola MRN uznana została za bezprawną ponieważ teatr w Jeleniej Górze był teatrem wojewódzkim i podlegał pod WRN. Pozycja Waldena w Warszawie i Wrocławiu w sferach rządowych była mocna, a atak na niego był podciągnięty jako przejaw antysemityzmu.
Z WRN wpłynęło pismo dotyczące uposażenia przewodniczącego, wiceprzewodniczącego i kosztów prowadzenia biura MRN pokrywanych z budżetu miasta.
Ustalono stawki dla przewodniczącego i wiceprzewodniczącego 9.000 złotych, dla kierownika biura 6.000 złotych, 4.000 złotych otrzymały stenotypistka i maszynistka, diety 100 zł. za pierwszą godzinę i 75 zł. za każdą następną radni w Jeleniej Górze uchwalili 250 złotych dziennie.
Na miejsce płk. Kisielnickiego do MRN przybył Henryk Mazur (z-ca komendanta MO na miasto) i złożył ślubowanie: Ślubuję uroczyście jako członek MRN według najlepszego mego rozumienia i zgodnie z sumieniem rzetelnie pracować dla dobra Narodu Polskiego, stać na straży jego praw demokratycznych i czynić wszystko w miarę swoich sił i uzdolnień dla umocnienia niepodległości i pomyślnego rozwoju Rzeczpospolitej.
Przewodniczący MRN miał wypadek samochodowy, dlatego 10 sierpnia 1946 roku przekazał kierowanie obradami MRN w ręce Ob. Różańskiego.
Państwowy Urząd Repatriacyjny wyjaśnił, że posiada leki w ilości wystarczającej dla miasta.
Prezydent miasta wytłumaczył istnienie czarnego rynku brakiem funkcjonariuszy MO.
Radny Gliwiński mówił o potrzebie kontrolowania dokumentów pasażerów na stacji oraz zwrócił uwagę, że funkcjonariusze MO współpracują z handlarzami, a nawet sami trudnią się handlem, w sprawie nielegalnego obejmowania nowych mieszkań uważał, że w celu kontrolowania tego procederu należałoby przy zameldowaniu żądać wymeldowania z poprzedniego miejsca zamieszkania, żeby utrudnić handel mieszkaniami.
Różański poinformował radnych, że prokurator wydał rozporządzenie o wysyłaniu do obozów pracy za nielegalny handel, na stacji była robiona kontrola dokumentów i bagaży, w tym celu potrzebna była pomoc ORMO. Udziałowi ORMO sprzeciwił się radny Lizak. Tamar mówił, że dziki handel to przejaw bratni bandytyzmu rabunkowego i politycznego. W taki sposób radni z PPR-u zaczęli uzasadniać swoją nieudolność, szukając „wrogów ludu". Meglicki zaproponował wysłanie delegacji do Wałbrzycha w sprawie organizacji w Jeleniej Górze obozu pracy. W obozach pracy przetrzymywano głównie przeciwników politycznych. Na szczęście nigdy w Jeleniej Górze nie powstał taki obóz.
Radny Leski szukał innych dróg, proponował powołanie straży nocnej, zgłaszając chęć opodatkowania się na ten cel 400 z ogólnej liczby 600 do 700 kupców. Wysunięta propozycja podatku od bezpieczeństwa miasta 20 zł. od osoby dorosłej i 15 od dziecka spotkała się z ogólnym sprzeciwem z uwagi na ludność biedną. Prof. Skowroński zgłosił potrzebę opracowania kosztorysu ORMO i projektu organizacji pracy. Wkrótce okazało się, że są to jeszcze jedne pieniądze z których trudno się rozliczyć.
Zwrócono uwagę, że MO otrzymywało przydział na mleko, gdy nie otrzymywały mleka dzieci w RTPD. Podjęto uchwałę przydzielenia dwu majątków ziemskich dla RTPD, tak jak już przydzielono różnym instytucjom i przedsiębiorstwom.
Dr Kozłowski powrócił do sprawy teatru, która miała posmak skandalu. Zgodnie z uchwałą Rady Ministrów art. 2 ust.4 zd.2 z dekretu 8/3, 46 Durp 13 Gmina miasta Jelenia Góra była właścicielem Teatru z przynależnościami. Zatargi kompetencyjne dotyczyły bałaganu inwentaryzacyjnego, teatr posiadał 7000 do 8000 kostiumów, nikt nie wiedział dokładnie ile, w kasie dopatrzono się miliona złotych deficytu, nie wypłacano wynagrodzeń pracownikom, stąd 90% pracowników było przeciwnych Waldenowi, stan ten określił dr Kozłowski jako jedno bagno. Mimo ewidentnych nadużyć, z nieznanych przyczyn radny Godlewski bronił Waldena, posługując się uprzedzeniami antysemickimi Zemanka. (prezesa Powiatowej Rady Związków Zawodowych, który dorywczo występował w teatrze). Za kontrolowanie teatru grożono przeniesieniem go do Wałbrzycha. Rada postanowiła ratować teatr, założono stanowczy protest przeciw przeniesieniu teatru z Jeleniej Góry. Zakulisowe powiązania sprawiły, że za kontrolę teatru i wykrycie nadużyć kierownik referatu Kultury i Sztuki w Jeleniej Górze, prof. Wereszczyński został zwolniony z pracy. Do obrony teatru powołana została delegacja do Warszawy, w skład której weszli: Kozłowski, Bilski, Wereszczyński, Olszewski, Skowroński, Godlewski. Powołano też Komisję Teatralną w składzie Olszewski, Górka, Tamar i Trzciński.
Radni zaprotestowali przeciw podwyżkom cen biletów tramwajowych, narzuconym przez Ministerstwo Komunikacji. Tak zaczęło się centralne sterowanie pieniędzmi z kieszeni społeczeństwa. Jeszcze radny Gliński zdążył skrytykować podwyżkę zarobków i podatków, co sumarycznie przyczyniło się, że w wyniku podwyżki miał 30 złotych mniej w kieszeni.
Radny Brodacki postulował usuwanie nieuczciwych urzędników handlujących mieszkaniami oraz powołanie Urzędu Ewidencji Ludności.
Mówiono o epidemii malarii, na którą chorowało 600 - 800 osób.
W szpitalu wyłączono telefon z powodu niezapłaconego rachunku, radni uznali ten czyn za działanie antyspołeczne i “kacykowstwo" decydentów.
Braki w zaopatrzeniu spowodowały potrzebę ograniczenia sprzedaży wędlin dla Niemców. Niebezpiecznie wzrosły ceny chleba, piekarze tłumaczyli to wysokimi podatkami.
Poinformowano radnych, że “Referendum" kosztowało miasto ponad planowane 100.000, dodatkowo 170.000 złotych.
Zaczęła się odgórna manipulacja opinią publiczną z powoływaniem się na opinię kleru polskiego. W Kielcach służby specjalne kierowane przez Żydów z NKWD i UB zorganizowały mord zbiorowy Żydów ortodoksyjnych, oskarżając polskie podziemie o inspirowanie i dokonanie mordu.
Radni w Jeleniej Górze podjęli uchwałę: „Zebrani na plenarnym posiedzeniu Miejskiej Rady Narodowej w dniu 10 sierpnia 1946 roku w Jeleniej Górze solidaryzując się z wypowiedziami polskich sfer kulturalnych, inteligencji i mas pracujących oraz oświadczeniem ks. bpa Kubiny w sprawie haniebnych mordów skrytobójczych popełnianych na polskich Żydach i okropnym pogromie ocalałych resztek Żydów w Kielcach, ostro potępiając akcje obcych i rodzimych grup reakcyjnych skierowane przeciw nielicznej ludności żydowskiej, a szkodzącej opinii Polski w kraju i zagranicą, i wzywają wszystkich Polaków do wspólnego wysiłku wytępienia objawów antysemityzmu i rasizmu z naczego życia." Apel ochoczo podchwycili red. Trzciński, inż. Tamar oraz Lizak podsycając powszechny aplauz.
Nie minęło pół roku, gdy dobrano się do Miejskiej Rady Narodowej, zaczęło się tasowanie składu Rady. 26 września odwołano radnych:
Ulmanowa Marylida i Ławkowicz Antoni z powodu przeniesienia
mjr Olszewski z powodów służbowych
inż. Skowroński z powodu wyjazdu do Wrocławia
Czesław Gostkowski z powodu przeciążenia pracą
Bolesława Woźniakiewicz na własne żądanie
reż. Marian Godlewski przeniesiony służbowo do Wrocławia
prof. Stefan Górka z powodu objęcia stanowiska przewodniczącego Powiatowej Rady Narodowej w Jeleniej Górze
Powołano nowych radnych:
Jan Gałecki PPS
Mieczysław Gajewski PPS
kpt. Borowiec WP
mgr Edward Kościelecki SL
Jan Chmielewski PPR
1 wacat PPR
17 października odwołano radnych:
inż. Bogdan Tamar na własną prośbę
dr Paweł Kozłowski na własną prośbę powołano nowych radnych
Franciszek Jankowski PPR
Władysław Wojtusiak PPR
mgr Franciszek Ćwikowski Sam. Chłopska
Nowi radni utworzyli nowe składy komisji, każdy radny mógł uczestniczyć co najwyżej w dwu komisjach, pięciu członków tworzyło minimalny skład komisji. Powstało 7 komisji. Uchwalono uruchomienie muzeum i przeciwstawiono się wywożeniu zbiorów do centralnej Polski. Do skandali politycznych należy zarządzona weryfikacja członków PPS. Dr praw Kozłowski zaprotestował przeciw takiej weryfikacji i nie zarejestrował się, za co został usunięty z Rady z uzasadnieniem, że nie może być radnym z ramienia PPS. Widocznie oburzony takim postępowaniem złożył rezygnację na własną prośbę.
Weryfikacja wykonywana była przez agentów PPR wprowadzonych w szeregi PPS-u i polegała na wyrzucaniu z partii ideowych socjalistów, przeciwników PPR-u. Wyrzucanych ideowców nazywano ludźmi przypadkowymi i nieuczciwymi, karierowiczami, kombinatorami, a nawet szabrownikami. W PPR-ze byli również członkowie świadomi złej opinii wśród socjalistów i nie garnęli się do wchłonięcia PPS-u, tych również przywoływano do porządku, a nawet wyrzucano z partii. PPR była liczebnie najsłabszą partią. Jej siła była oparta na zbrodniczym działaniu tajnych służb UB. W listopadzie 1945 roku w Jeleniej Górze do PPR-u należało 160 osób, w grudniu 1946 roku było już 951 członków, w ciągu trzech lat do 1948 roku, partia rozrosła się aż do 2136 członków, zapisywali się przede wszystkim oportuniści, ludzie bez honoru, mający ambicje zajmowania lepiej płatnych stanowisk, otrzymywania wyższych premii w pracy, rzemieślnicy poszukujący parasola ochronnego przed wysokimi podatkami, a również ludzie zagrożeni aresztowaniem i szantażowani, żołnierze z szeregów AK i Wojska Polskiego na Zachodzie. W PPS-ie sytuacja była odwrotna. W listopadzie 1946 roku było 1137 członków, już po skreśleniu z list partyjnych 870 osób niezweryfikowanych. W grudniu 1947 roku, po ucieczce Stanisława Mikołajczyka liczba członków wzrosła do 3003 osób, ale już w październiku 1948 roku było tylko 2012 członków, miesiąc później 1943 (1177 robotników, 766 pracowników umysłowych). Ostateczna weryfikacja, tuż przed „zlaniem" się partii 15 grudnia 1948 roku, usunęła z PPS-u 403 członków, z PPR-u 178.
Komendant Powiatowy MO por. Kowalczyk został pociągnięty do odpowiedzialności za nadużycia władzy i wymuszanie łapówek. Skandalem złodziejskim było rozdawanie podartych koców z pieczątkami Oświęcimia podstawionymi na miejsce koców z UNRRy. Uchwalono podatek od szyldów. Zadbano o zakładanie lamp ulicznych oraz likwidowano oświetlenie gazowe. Rozpoczęto walkę o utrzymanie praw miasta grodzkiego. Miasto nawiedziła epidemia chorób zakaźnych, a w szczególności czerwonki. Radny Leski postawił wniosek powołania w Radzie klubu bezpartyjnych.
Zaczęła się niby to normalizacja życia, niestety z coraz większą zależnością od narzuconej Polsce władzy.
Wśród mieszkańców Jeleniej Góry pozostali nieliczni Niemcy jako potrzebni w przemyśle fachowcy. Wśród nich był Hoppe. Jako jeden z pierwszych po unormowaniu się życia w Jeleniej Górze wyjechał do Niemiec niejaki Skowroński z rodziną. Niektóre Niemki dla uzyskania pozwolenia na pozostanie w swoich domach powychodziły za mąż za Polaków. Wśród autochtonów pozostali moi sąsiedzi Jan Kałuża (po niemiecku Kaluza) i Konrad Bogdal (stare nazwisko śląskie Bógdał). Pozostał też Jurek Jawurek (Jawórek) syn Czecha i Niemki, który uważa siebie za Europejczyka, ale przesiąkł do szpiku kości kulturą polską i po polsku mówi lepiej niż pani minister Katarzyna Hall.