Sto numerów to olbrzymi wkład pracy w“dokumentowaniu zbrodni ludobójstwa dokonanych przez ukraińskich nacjonalistów na cywilnej ludności polskiej w celu “oczyszczenia” polskiej ziemi kresowej z“Polaków zamieszkałych tu od wieków, znacznie wcześniej od Rusinów – Ukraińców. Na ziemie te dopiero po raz pierwszy w 981 roku wtargnął książę kijowski Włodzimierz. Dokonane zbrodnie posłużyły Stalinowi do grabieży polskiej ziemi, w ten sposób zbrodniarze zostali nagrodzeni polską ziemią. Tu trzeba przypomnieć, że to Stalin był architektem pierwszego państwa ukraińskiego Ukraińskiej Socjalistycznej Republiki Sowieckiej, na którego gruzach polityka Stanów Zjednoczonych utworzyła niepodległą Ukrainę. UPA nie walczyła z“Niemcami i“Związkiem Sowieckim o niepodległość Ukrainy. Ludobójcza działalność OUN - UPA nie miała najmniejszego wpływu na powstanie niepodległej Ukrainy.
Pierwszy numer „Na Rubieży” ukazał się pod koniec 1992 roku, zainicjowany na pierwszej sesji Ogólnopolskiego Seminarium Historii Kresów Wschodnich Drugiej Rzeczypospolitej odbytej we Wrocławiu w dniach 25 – 27 września 1992 roku pod naukowym kierownictwem prof. dra hab. Edwarda Prusa. Inicjatorem konieczności wydawania własnego pisma był Krzysztof Bulzacki, wniosek ten został poparty przez zebranych, a nazwę nadał prezes SUOZUN Szczepan Siekierka. Numer pierwszy bardzo skromny ukazał się jako biuletyn do użytku wewnętrznego, zawierał sprawozdanie z Sesji Naukowej, pierwsze publikacje i listy. Kolegium redakcyjne składało się z zespołu ochotniczego w składzie: Krzysztof Bulzacki, Aleksander Korman, Cezary Łukasik, Danuta Nespiak, Edward Prus, Tadeusz Swoboda. Okładkę zaprojektował Cezary Łukasik, materiały opracował Tadeusz Swoboda.
Tadeusz Swoboda powiedział wtedy: ukazał się pierwszy numer, oby nie ostatni, przecież nie mamy pieniędzy. Nie docenił zdolności Szczepana Siekierki, który początkowo wsparł wydawnictwo własnymi pieniędzmi oraz swoimi znajomościami i możliwościami, a następnie zaagitował do Rodzin Ofiar i pieniądze zaczęły napływać na ten szlachetny cel. Pierwsze numery do numeru 11 miały 28 stron.
W numerze drugim do zespołu redakcyjnego włączyli się: Henryk Komański, Szczepan Siekierka, Władysław Żołnowski. Henryk Komański rozpoczął drukowanie kroniki ofiar duchownych pomordowanych przez banderowców.
Drugi numer był jakby kontynuacją pierwszego, ale już w trzecim numerze przedstawiliśmy zbrodnie dokonane w Woli Ostrowieckiej i Ostrówkach z relacjami świadków, aby od czwartego numeru uporządkować dokumentowanie ludobójstwa w układzie powiatowym.
W trzecim numerze do zespołu redakcyjnego wszedł Leon Popek, autor ludobójstwa w Woli Ostrowieckiej i Ostrówkach. Od numeru 4 do 7 ustabilizował się zespół redakcyjny w składzie: Krzysztof Bulzacki, Henryk Komański, Edward Prus, Szczepan Siekierka, Tadeusz Swoboda – redaktor naczelny. Od numeru 8 do numeru 28 redaktorem naczelnym był Jan Selwa.
Poczynając od numeru 12 powierzono skład i“łamanie komputerowe firmie SCAN (12 – 29, 45, 46, 48). W numerze 19 do zespołu redakcyjnego doszedł Henryk Słowiński. Tadeusz Swoboda w“numerze 20 z“uwagi na stan zdrowia (tracił wzrok) zakończył pracę w“redakcji , jednocześnie do zespołu redakcyjnego doszedł Kazimierz Turzański.
Została uporządkowana redakcja numerów „Na Rubieży” i podzielona na sprawozdania z konferencji naukowych, publicystykę, przegląd prasy, dokumentację ludobójstwa, kronikę wydarzeń, listy oraz komunikaty i  wszelkiego rodzaju informacje bieżące. Od numeru 26 wzrosła liczba stron do 40 – 48, a od 43 numeru 56 stron.
Od numeru 29 obowiązki redaktora naczelnego objął Henryk Komański. Krzysztof Bulzacki z materiałów zebranych przez Henryka Komańskiego rozpoczął wykonywanie składów komputerowych, jednocześnie zadbał o poprawność tekstów pod względem drukarskim, gramatycznym, stylistycznym oraz poprawnością nazwisk i nazw geograficznych. Wykonał składy następujących numerów: 30 – 33, 36, 38, 40, 41, 47, 49 – 53, 56, 57, 60, 61, 63 - 86, 88 - 114 stron (dalsze strony wydrukowaliśmy bez poprawek stylistycznych redakcji) łącznie 43 numery.
Numery 82 – 84 redagowali wspólnie w celu przyśpieszenia druku Krzysztof Bulzacki i Szczepan Siekierka.
Krzysztof Chodorowski podjął się wykonywania składów komputerowych w dużo krótszym czasie i“wykonał składy numerów 87 i 89 – 99.
W numerze 31 umieściliśmy relację z położenia kamienia węgielnego pod Pomnik Ludobójstwa we Wrocławiu. W 32 numerze włączyli się do zespołu redakcyjnego: Antoni Gołąb, Władysław Marmucki, Mieczysław Seredyński i Czesława Skomorowska. W numerze 41 zmieniliśmy okładkę według fotografii pomnika wykonanej przez Marka Rogalskiego. W numerze 53 doszedł do zespołu redakcyjnego Eugeniusz Różański. 
22 marca 2001 zmarł pierwszy redaktor naczelny “Na Rubieży” Tadeusz Swoboda.
Barbara Focht wykonała skład komputerowy naszego pisma numer 58, 59, 62. W numerze 65 umieściliśmy częściowy spis treści numerów 42 – 64. W tym numerze wszedł do zespołu redakcyjnego Henryk Jakubicki.
Numer 88 został poświęcony w całości operacji “Wisła”. 
Zespół redakcyjny powiększyło 17 stałych współpracowników oraz 16 zajmujących się przeglądem prasy, ponadto 174 autorów wzbogaciło publicystykę w“naszym piśmie.
W numerze 95 pożegnaliśmy prof. dra hab. Edwarda Prusa naszego przyjaciela i redaktora od pierwszego numeru “Na Rubieży”.
Publicystyka poświęcona była przede wszystkim zwalczaniu zakłamywania i fałszerstwa historii ludobójstwa zarówno w prasie ukraińskiej jak i polskojęzycznej szczególnie w Gazecie Wyborczej.
Głównym działem naszego pisma stało się dokumentowanie zbrodni ludobójstwa. Biorąc pod uwagę czas, który minął od okresu dokonanych zbrodni, udało nam się zebrać relacje bardzo dużej liczby świadków. W Małopolsce Wschodniej liczby miejscowości podane są według GUS-u z 1921 roku, w wyniku parcelacji majątków do 1939 roku powstały nowe wsie i liczby miejscowości wzrosły.

Na Rubieży

Spis treści stu numerów

Pod redakcją Krzysztofa Bulzackiego